Mια μέρα ήρθε ο Θύμιος, ο υπηρέτης του παππού, και με γύρευε. Ο παππούς ήτανε, λέει, άρρωστος βαριά και ζητούσε να με δει. […]
– Ήρθες, ψυχή μου; φώναξε ο παππούς μόλις με είδε.
Ο παππούλης μου ήταν καλά! Η χαρά μου δε λεγόταν! Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε ώρα πολλή, κι εγώ άρχισα να του λέω για την Πόλη και για τα καλά της, για τα καράβια που έπλεαν στο Βόσπορο, για την Προποντίδα και την Αγια-Σοφιά.
Εκείνος όμως με έκοψε και μου είπε:
– Άσ’ τα αυτά! Πέρασες απ’ τη χώρα που ψήνει ο ήλιος το ψωμί; Και είδες τους Σκυλοκέφαλους;
– Όχι, παππού, δεν τους είδα. […]
– Πέρασες, τότε, απ’ της θάλασσας τον αφαλό, εκεί που το νερό γυρίζει γύρω-γύρω και καταπίνει τα καράβια;
– Όχι παππού, δεν πέρασα.
– Ωχ, ψυχή μου! Δεν είδες τίποτε λοιπόν! […]
– Να δεις, παππού, τι μεγάλη που είναι η Πόλη! Και τι πολλοί άνθρωποι που είναι εκεί και…
– Άσ’ τα αυτά! με διέκοψε ο παππούς. Είδες τον τόπο που είναι οι άνθρωποι οι μαρμαρωμένοι;
– Όχι, παππού! Δεν τον είδα!
– Αχ, ψυχή μου! Τίποτα δεν είδες στη ζωή σου, τίποτα!
Εγώ τον άκουγα και στεναχωριόμουν που δεν ήθελε να με ακούσει κι όλο έλεγε και μου ξανάλεγε: «Άσ’ τα αυτά, άσ’ τα αυτά!». Όμως καμάρωνα κιόλας, που είχα έναν παππού τόσο ταξιδεμένο.
– Πολλά ταξίδια θα έκανες στη ζωή σου, παππού! του είπα.
– Ποιος, εγώ; είπε ξαφνιασμένος ο παππούς, που δεν περίμενε την ερώτηση. Εγώ όχι, ψυχή μου, συνέχισε μετά, η γιαγιά σου, η Χρουσή, αυτή έκανε τα ταξίδια! […]
– Και στη χώρα που ψήνει ο ήλιος το ψωμί, πότε πήγες, παππού; τον ρώτησα εγώ, απογοητευμένος.
– Ω! είπε τότε εκείνος. Αυτού, ψυχή μου, δεν επήγα, με τ’ αφηγήθηκε η γιαγιά μου, όταν ήμουνα μικρός.
– Και στη Γοργόνα, την αδελφή του Μεγαλέξαντρου, και στη χώρα των Σκυλοκέφαλων, ούτε κι εκεί επήγες;
– Όχι, ψυχή μου! Δεν τους είδα τους Σκυλοκέφαλους. Η γιαγιά μου με τ’ αφηγήθηκε, η γιαγιά μου.
– Κι οι βασιλοπούλες, παππού; Αυτές που ερωτεύονται τα ραφτόπουλα κι από τον έρωτά τους αρρωσταίνουν, και τρέχει ο μπαμπάς τους ο βασιλιάς και τα παρακαλεί;
– Αχ, ψυχή μου! κι αυτό η γιαγιά μου με τ’ αφηγήθηκε. Μα θαρρώ πως μήτε κείνη το είδε με τα μάτια της!
Γεώργιος Βιζυηνός, Το μόνο ταξίδι της ζωής του,
διασκευή: Κώστας Πούλος, εκδ. Παπαδόπουλος
Ξεκλειδώνω το κείμενο
Tο επίθετο ο πολύς, η πολλή, το πολύ
Παίζω με τις λέξεις
Πώς ήταν το ταξίδι σου;
Γράφω σωστά