Η πτήση των γερανών

imgq0_019 Στις 5 Οκτωβρίου 1955, η δωδεκάχρονη Σαντάκο έπεσε για ύπνο και δεν ξύπνησε ποτέ ξανά. Είχε ολοκληρώσει 644 γερανούς. Οι συμμαθητές της δούλεψαν όλοι μαζί για να φτιάξουν 356 γερανούς ακόμα, έτσι ώστε η φίλη τους να μπορέσει να θαφτεί με χίλιους γερανούς τριγύρω της.

Νέοι άνθρωποι απ’ όλη την Ιαπωνία μάζεψαν αρκετά χρήματα για να φτιάξουν ένα άγαλμα της Σαντάκο. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν το 1958 στο Πάρκο της Ειρήνης, στη Χιροσίμα. Το άγαλμα δείχνει ένα κορίτσι που στέκεται πάνω σε μια γρανιτένια βάση που έχει το σχήμα ενός βουνού του παραδείσου. Τα χέρια της είναι ανασηκωμένα ψηλά κρατώντας έναν τεράστιο χρυσό γερανό. Για να διαδώσουν την επιθυμία της Σαντάκο για παγκόσμια ειρήνη, παιδιά από όλο τον κόσμο στέλνουν κάθε χρόνο χιλιάδες χάρτινους γερανούς, που τοποθετούνται στη βάση του αγάλματος.

Χαραγμένη εκεί είναι η επιθυμία που μοιράζονται όλα αυτά τα παιδιά:

«Αυτή είναι η φωνή μας,
αυτή είναι η προσευχή μας,
ειρήνη στον κόσμο».

Διασκευασμένο απόσπασμα και εικόνα
από το βιβλίο της Ρεμπέκα Χέιζελ Ηρωικά παιδιά,
μτφρ. Τζένη Κουσουνέλου, εκδ. Φυτράκη

pos-na-ftiaxo-origkami_0

Ξεκλειδώνω το κείμενο

1.Ποιο είναι το πρόβλημα που αντιμετώπιζε η μικρή Σαντάκο;
2.Ποια παράδοση υπάρχει στην Ιαπωνία για τους γερανούς;
3.Με ποιον τρόπο οι συμμαθητές της Σαντάκο βοήθησαν να πραγματοποιηθεί η επιθυμία της;
4.Πώς νιώθεις για την ιστορία που διάβασες; Γιατί;

pos-na-ftiaxo-origkami_0

Ένα παιδί θυμάται πώς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το χωριό του, στις 20 Ιουλίου 1974, την ημέρα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

Εκείνο το σημαδιακό καλοκαίρι

Σιγά σιγά το χωριό άδειασε. Παντού έβλεπες φορτωμένα αυτοκίνητα, λεωφορεία, ακόμη και μοτοσικλέτες. Οι χωριανοί έφευγαν με ό,τι μέσο μπορούσαν να βρουν. […]

Πριν κλειδώσει η μητέρα, έτρεξα να ρίξω μια ματιά στο σπίτι. […] Πήγα στο μπαλκόνι και κοίταξα κάτω τον κάμπο της Κερύνειας. Αυτό όμως που είδα εκείνη την τελευταία μέρα στο χωριό μου δεν ήταν ο κάμπος που ήξερα, που η ημεράδα του μας ομόρφαινε τη ζωή, την πλούτιζε και τη μεγάλωνε. Όχι, αυτό που έβλεπα ήταν ένα απειλητικό τοπίο, όλο μαύρους καπνούς και φοβέρα. […]

Διπλοσφράγισα την πόρτα του μπαλκονιού και βγήκα στην αυλή μας. Η γιαγιά είχε φροντίσει να ποτίσει τα δέντρα και τα λουλούδια πρωί πρωί, και το χώμα μύριζε δυνατά… Το γιασεμί άσπριζε πάνω από το φράχτη μας φορτωμένο ανθάκια. Η μάνα μου δεν το ’χε καλό να κόβουμε τα λουλούδια, εκείνη τη μέρα, όμως, θυμάμαι πως χωρίς δισταγμό άπλωσα το χέρι μου κι έκοψα κάμποσους κλώνους γιασεμί.
– Αχ! τι ωραία μυρίζουν, είπε η γιαγιά Αθηνά και έχωσε κάμποσα ανθάκια στον κόρφο της.

Ύστερα έκανε το σταυρό της και μπήκε στο λεωφορείο, που ήταν γεμάτο χωριανούς, λογής λογής μπόγους και δέματα.

Μαρία Αβρααμίδου, Οι ωραίες Κυριακές, εκδ. Πατάκη

snip_20160612231944

pos-na-ftiaxo-origkami_0

5.Τι είδε η συγγραφέας να αλλάζει γύρω της την ημέρα του πολέμου;
6.Γιατί, πριν φύγουν από το χωριό, πήραν μαζί τους κλώνους γιασεμιού;
7.Συζήτησε στην τάξη τι σημαίνει το μήνυμα που έχει γράψει το παιδί στην άμμο.
8.Συζήτησε στην τάξη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά εξαιτίας των πολέμων στον κόσμο.

pos-na-ftiaxo-origkami_0

Παρατηρώ και μαθαίνω

snip_20160612233957