Tα λουλούδια που φυτρώνουν στο τσιμέντο

 

Στην ανατολική Κρήτη, σ’ ένα ορεινό χωριό, τη Ζήρο,είδαμε τις πιο πολύχρωμες γωνιές της γειτονιάς.Μια πανδαισία χρωμάτων. Στα μπαλκόνια, στις αυλές, στον δρόμο, μέσα σε γλάστρες, μεγάλωναν λουλουδιασμένα φυτά. Μα αυτό που τραβούσε την προσοχή ήταν κάτι άλλο. Τα λουλούδια του τσιμέντου. Στις γωνιές των δρόμων, των σκαλοπατιών, σε κάθε σχισμή του τσιμέντου, είχαν φυτρώσει πολύχρωμα, μυρωδάτα μπουκέτα. Στην αρχή, όπως μας είπαν οι κάτοικοι, ήταν λίγα, σκόρπια, όπως συνήθως στα περισσότερα χωριά. Μετά, οι κάτοικοι τα «υιοθέτησαν». Και κάθε χρόνο γίνονταν πιο πολλά. Τον περασμένο χρόνο ένας υπάλληλος του δήμου τόλμησε να τα ψεκάσει με ζιζανιοκτόνα «για να μην καταστρέφουν τον δρόμο». Οι κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν και ψεκαστήρας δεν πέρασε ξανά από τα σοκάκια του χωριού. Το τσιμέντο «άνθισε» και φέτος. Γυναίκες και άντρες, μεγάλοι και παιδιά καμαρώνουν τις πολύχρωμες γωνιές κάθε γειτονιάς. Μας εμπιστεύτηκαν κι ένα μυστικό: Οι κάτοικοι σκορπίζουν σπόρους σε σχισμές των δρόμων, των τοίχων, όπου υπάρχει λίγο χώμα, και έτσι, μαζί με τον άνεμο, βοηθούν στην εξάπλωση των φυτών. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η φύση. Δε χρειάζονται καν πότισμα. περιοδικό

Η φύση, τεύχος 98, καλοκαίρι 2002 (διασκευή)

Tα αγριόγιδα της βόρειας Πίνδου

Μετρημένα στα δάχτυλα είναι τα βουνά της Ελλάδας όπου υπάρχουν αγριόγιδα: στον Όλυμπο, στην Γκιόνα και στην Οίτη, και φυσικά στα άγρια και απότομα βουνά της βόρειας Πίνδου. Ακόμα όμως και σ’ αυτά τα βουνά οι πληθυσμοί τους είναι μικροί και κινδυνεύουν να εξαφανιστούν εξαιτίας της λαθροθηρίας. 

    Μια από τις βασικές δράσεις του προγράμματος του WWF Ελλάς είναι η καταγραφή του πληθυσμού του αγριόγιδου της βόρειας Πίνδου. Για τον σκοπό αυτό μια σειρά ερευνητικών αποστολών προγραμματίστηκαν να πραγματοποιηθούν από το 2000 ως το 2002. Έτσι, βρεθήκαμε κι εμείς στα οροπέδια της οροσειράς της Τύμφης. 

    Παρασκευή 30/11/2001. Είχαμε ανέβει αποβραδίς στο μεγάλο λιβάδι, κάτω από την Γκαμήλα, την ψηλότερη κορυφή της οροσειράς της Τύμφης και του εθνικού δρυμού Βίκου-Αώου. Άλλη μια αποστολή, η τελευταία του φθινοπώρου. Με τη βοήθεια του τηλεσκοπίου εντοπίσαμε δύο αγριόγιδα, μάνα με μικρό, που στέκονταν ακίνητα στην κορυφή ενός μεγάλου κάθετου βράχου. Σημειώσαμε τα πάντα γύρω από τον βιότοπο και το μικρό κοπάδι των αγριόγιδων που βλέπαμε, δηλαδή το υψόμετρο, την κλίση της πλαγιάς, τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος σε μια ακτίνα πενήντα μέτρων γύρω από το κοπάδι, το φύλο, την ηλικία τους, τις αντιδράσεις τους κ.ά. 

    Αφήσαμε το κατάλυμά μας και πήραμε τον δρόμο προς την κορυφή. Ξέραμε πως θα βρίσκαμε το μεγάλο κοπάδι. 

    Πράγματι, έπειτα από δυο ώρες πορεία, διακρίναμε στο χείλος του γκρεμού τον αρχηγό του κοπαδιού, ένα τεράστιο αρσενικό που οδηγούσε τα θηλυκά με τα μικρά τους, δώδεκα συνολικά ζώα, για βοσκή στο διπλανό λιβάδι.

    Σημειώσαμε κι εδώ όλα τα στοιχεία και συνεχίσαμε στην ανηφόρα. Έπειτα από δυόμισι ώρες περπάτημα, φτάσαμε στη θέση όπου θα έπρεπε να ήταν το τρίτο κοπάδι. Όμως ούτε κουνούπι δε φαινότανστον ορίζοντα. Δεν αργήσαμε να ανακαλύψουμε ίχνη από άρβυλα ανθρώπων και πέντε άδεια φυσίγγια για κυνήγι. Ήταν φανερό πως οι λαθροκυνηγοί είχαν δράσει σ’ αυτή την περιοχή…

περιοδικό Το πάντα, τεύχος 37, Ιανουάριος-Μάρτιος 2002 (διασκευή)

Πάρτι στη… λάσπη

      Πάμε για ένα φανταστικό πάρτι σε υγροβιότοπους; Το οργανώνει ο Σύλλογος Μεταναστευτικών Πουλιών και ο Σύλλογος «Υγρός Κόσμος»!
    Οι οικοδεσπότες είχαν οργανώσει το πάρτι τέλεια. Πρώτα πήραμε ένα μεζεδάκι στο δέλτα του Έβρου, μετά με παρέλαβε ένας σταχτοτσικνιάς, που με πήγε στη λίμνη Βιστονίδα. Εκεί μου πρόσφεραν νοστιμότατα ψαρικά, σερβιρισμένα σε πιατέλες-νούφαρα.

    Ύστερα ο δεντροβάτραχος με έβαλε να σκαρφαλώσω σ’ ένα δέντρο και ο φίλος του ο βάτραχος επέμενε να με μάθει πώς να βυθίζομαι στο νερό και να αφήνω μόνο τα μάτια μου απ’έξω. Τον απογοήτευσα μάλλον, αλλά τα πράγματα ήταν χειρότερα κατόπιν με τις λιβελούλες. Εννοούσαν να με κάνουν να πετάξω από φυλλαράκι σε φυλλαράκι στα φυτά της λίμνης χωρίς να πέσω στο νερό! Αδύνατον να καταλάβουν ότι δεν είμαι ιπτάμενος χορευτής όπως αυτές! Τι γλίστρες έφαγα δε λέγεται!
     Μετά από λίγο ο καλαμοκανάς μού πρότεινε περίπατο στη λιμνοθάλασσα. Καταλαβαίνετε τι έπαθα. Εκείνος έχει αυτά τα ωραία ψηλά και λεπτά πόδια που τον βοηθάνε να προχωράει στο νερό. Εγώ τσαλαβουτούσα άχαρα και εκείνος με κόπο συγκρατούσε τα γέλια του.

    Στο τέλος, συνάντησα τον αργυροπελεκάνο στην Κερκίνη. Έβγαλε πέντε ψαράκια από τη σακούλα που κρέμεται κάτω από το σαγόνι του και με κέρασε.
περιοδικό «Eρευνητές», Η Καθημερινή, 6/2/00 (διασκευή)